Alhoewel haar plaat Philharmonics nog geen half jaar geleden is uitgebracht, verspreidt het nieuws van haar kwaliteiten als muzikant en als componist zich als een lopend vuurtje. Het zorgt ervoor dat al haar concerten in Nederland in no time uitverkocht zijn. Ook in The Mezz. Iets na half 9 komt Agnes Obel samen met Anne Ostsee het podium op. Meteen vanaf het begin valt op dat de cello deze avond een prominentere plek krijgt in de arrangementen. De donkere, melancholische tonen geven haar muziek daardoor een extra dimensie. Ook vanwege de intieme setting. In eerste instantie is er weinig van te merken dat Agnes Obel herstellende is van een griepje. Naarmate het concert vordert, laat ze het aankondigen van de liedjes over aan Anne. Op Philharmonics hoor je hier en daar nog wat verstilde elektronische beats. Die blijven deze avond achterwege. In het begin nemen de dames wat beduusd het applaus in ontvangst en is het nog zoeken naar wat ze precies zullen gaan zeggen tussen de nummers door. De stiltes zijn daardoor weleens ongemakkelijk. Het contrast tussen de musicerende en pratende Agnes Obel is groot. Tijdens Riverside denk ik heel even dat haar stem het gaat begeven. Ze heeft er zichtbaar moeite mee. Later moet ze zelfs een aantal regels laten schieten omdat ze de hogere regionen niet aankan. Als vervolgens ook de geluidstechnicus niet in de gaten heeft dat het volume van de microfoon veel te hard staat, ben ik even bang dat het concert als een nachtkaars uit zal gaan. Gelukkig is dit niet het geval. De dames herstellen zich wonderbaarlijk. Close Watch van John Cale wordt, door de toevoeging van dreigende klanken op cello, het hoogtepunt van de avond. Nadat het laatste lied gespeeld is, komt Agnes nog een keer terug om twee nieuwe composities te spelen. Na ruim een uur is het optreden voorbij. Een staande ovatie rest nog.
